سانتریفیوژها برای جدا کردن ذرات از محیط مایع توسط رسوب دادن آنها مورد استفاده قرار می گیرند. مبنای فیزیکی جداسازی اعمال نیروی گریز از مرکز بر ذرات در حال چرخش است که با شعاع میدان دوران و سرعت دوران نسبت مستقیمی دارد. ذرات سنگین تر زودتر رسوب کرده و دیگر ذرات برحسب وزن مخصوص خود رسوب می کنند. سانتریفیوژی که شعاع کمتری داشته باشد، باید نسبت به سانتریفیوژی که شعاع زیادی دارد، با سرعت بیشتری چرخیده تا همان نیروی سانتریفیوژ نسبی را به وجود آورد.
هرچه شعاع چرخش یک سانتریفیوژ زیاد باشد، سرعت ته نشین شدن ذرات نیز بیشتر می شود. سانتریفیوژ کردن بر مبنای نیروی گریز از مرکز، دوران دور یک نقطه ثابت و وارد کردن فشار بر روی فازهای گوناگون یک مخلوط انجام می شود. مخلوط ذکر شده می تواند به شکل گاز، مایع و یا ترکیبی از هر دو باشد.
سانتریفیوژهای آزمایشگاهی ، وسیله هایی هستند که به کمک نیروی چرخش دورانی الکتروموتور سبب ته نشین شدن مواد متعدد یک مخلوط یا محلول بر مبنای اختلاف وزن مولکولی آنها می شود. اگر این ابزار مجهز به شاخک های نگهدارنده لوله باشد، آن را سانتریفیوژ معمولی و اگر مجهز به دیسک یا صفحه دایره ای شکل مخصوص جاگذاری لوله های موئین باشد آن را سانتریفیوژ میکرو یا هماتوکریت مینامند.
لذا مبنای اصلی سانتریفیوژ اصل گریز از مرکز است. در حقیقت سانتریفیوژ به کمک نیروی گریز از مرکز، ذرات سوسپانسیون را از مایع آن جدا می کند. همچنین می تواند باعث جداسازی دو مایع با تراکم گوناگون شود. این مایعات می توانند مایعات بدن باشند مثل خون ، سم و ادرار.
روش کار به این صورت است که مخلوط را درون لوله ای به طریقی جای می دهند که با چرخیدن ابزار ، به سوی بیرون از مرکز حرکت کرده و به حالت افقی قرار می گیرند. به این صورت که نیروی گریز از مرکز می خواهد که مخلوط را برخلاف مرکز سانتریفیوژ براندو از این نقطه دور کرده و ذرات یا مایع سنگین تر بیشتر به سمت بیرون (یا ته مخلوط) رانده شوند. هنگامی که سانتریفیوژ متوقف می شود، مواد به همین حالت غیر مخلوط باقی می مانند. خون و دیگر نمونه های بیولوژیکی را به طور معمول توسط دستگاه سانتریفیوژ جدا می کنند.
